Zespół popunkcyjny

Przyczyny zespołu popunkcyjnego

Przyczyny tego stanu nie są do końca znane. Lekarze stawiają różne hipotezy. Jedną z bardziej popularnych jest ta, mówiąca, że wiąże się on z utratą płynu mózgowo-rdzeniowego, po nakłuciu lędźwiowym.

Niektórzy wskazują też na uszkodzenie opony twardej, co powoduje obniżenie ciśnienia śródczaszkowego i wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego. Żeby przeciwdziałać obniżaniu się ciśnienia, organizm rozszerza naczynia wewnątrzczaszkowe, co powoduje bóle głowy, mdłości i resztę objawów.

Kolejna teoria mówi, że ból jest wywoływany przez naciąganie tkanek, ponieważ podczas obniżenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego, struktury wewnątrzczaszkowe przemieszczają się.

Zespół popunkcyjny - zapobieganie

Najłatwiej można zapobiec powikłaniom popunkcyjnym, poprzez stosowanie igieł o jak najmniejszej średnicy, co zmniejsza ilość wypływającego płynu mózgowo-rdzeniowego i minimalizuje uszkodzenie tkanek. Na dodatek, powinno się stosować igły atraumatyczne - tępo zakończone, które podczas wkłucia rozsuwają tkanki, zamiast rozrywać je, jak to mają w zwyczaju igły tradycyjne. Jeżeli już korzystamy z igieł tradycyjnych, nakłucie powinno wykonywać się równolegle do osi kręgosłupa. Do rany po punkcji można wprowadzić mandryn - rodzaj przetyczki, który przyspiesza gojenie.

Leczenie zespołu popunkcyjnego

Leczenie zwykle nie jest konieczne, ponieważ objawy zespołu popunkcyjnego zwykle ustępują po kilku dniach, od pojawienia się. Zwykle zaleca się choremu, aby pozostawał w pozycji horyzontalnej i uzupełnia się dożylnie utraconą objętość płynu mózgowo-rdzeniowego.

Jeżeli objawy utrzymują się przez dłuższy czas, zazwyczaj stosuje się leki zwężające naczynia mózgowe, zewnątrzoponowe iniekcje krwi chorego, leki przeciwbólowe, leki przeciwwymiotne  oraz leki uspokajające.

Paulina Wójcik

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu popunkcyjnego