Porażenie połowicze

Przyczyny porażenia połowiczego

Są bardzo różne nieraz trudne do zdiagnozowania. Schorzenie następuje zwykle po zawale mózgu (najczęściej u ludzi starszych), krwotoku do jamy czaszki, udarze mózgu, bądź na skutek rozwijającego się guza. Do innych należy także stwardnienie rozsiane, ropień, zapalenie opon mózgowych. Występuje także u dzieci (w tym najczęściej u wcześniaków).

Diagnostyka porażenia połowiczego

Schorzenie objawia się przede wszystkim niedowładem mięśni (częściej górnych kończyn). Początkowe osłabienie z czasem prowadzi do całkowitego porażenia (wiotczenia lub sztywnienia konkretnych partii ciała). Leczeniem zajmuje się neurolog, a diagnoza często nie należy do łatwych. Wyzwaniem może być między innymi lokalizacja źródła problemów. Po wykonaniu wielu badań takich jak TK, MR następuje leczenie i rehabilitacja.

Postępowanie w przypadku porażenia połowiczego

Hemiplegia charakteryzuje się różnymi rokowaniami. Od dobrych, przy zapaleniu rdzenia, po znacznie gorsze w razie jego urazów. Podczas leczenia niezbędne jest wykluczenie innych chorób, jak na przykład guz mózgu, który w razie rozrastania się, może być powodem postępowania porażenia. Jest to jedyny taki przypadek, wówczas niezbędna jest operacja chirurgiczna. W pozostałych sytuacjach, porażenie nie zwiększa swej intensywności i zasięgu. Należy jednak pamiętać, iż ograniczenie ruchów pacjenta może stać się źródłem wielu powikłań. Najczęstszymi i zrozumiałymi są trudności w zachowaniu chorego (irytacja, złość, depresja). Dlatego bardzo ważne jest niezwłoczne podjęcie rehabilitacji.

Rehabilitacja przy porażeniu połowiczym

Trwa zwykle parę lat (w zależności od stopnia i intensywności porażenia) dzieląc się na trzy etapy. Do pierwszego zalicza się rehabilitację bierną i czynno-bierną. Polega na nauce koordynowaniu podstawowych ruchów kończyn początkowo w pozycji leżącej, następnie siedzącej i stojącej. Druga część leczenia zawiera ćwiczenia oporowe i koordynacji. Dopiero potem przechodzi się do nauki chodzenia.

Sprawność wraca zwykle szybciej w kończynach dolnych. Znacznie trudniej przywrócić ją w ruchach rąk. Dlatego ostatnim etapem jest właśnie rehabilitacja palców i dłoni.

Leczenie jest zwykle indywidualne dla konkretnych przypadków pacjentów. Ważny jest dobór odpowiedniego specjalisty, zajmującego się leczeniem w sposób profesjonalny, ale także posiadającego umiejętność mobilizacji chorego. Należy pamiętać, iż nagła utrata sprawności może być przyczyną rezygnacji i utraty wiary w siebie. Dlatego stały doping odgrywa w takich przypadkach bardzo ważną rolę.

Ciężko jest także określić konkretny okres poprawy i przebiegu choroby, gdyż u każdego pacjenta przebiega ona nieco inaczej. Czasem wola walki staje się źródłem całkowitego odzyskania sprawności, nieraz częściowego. Jedynie silne zaburzenia psychiczne ( depresja ) mogą znacznie opóźnić, bądź nawet zniwelować istnienie jakichkolwiek efektów. Wówczas poza interwencją neurologa i rehabilitanta, niezbędna jest konsultacja psychologiczna

Autor: Marta Laburda

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy porażenia połowiczego